ARTICLE ON MANUAL SCAVENGERS IN TAMIL மனிதக் கழிவுகளும் அதனை அகற்றும் மனிதர்களும்
மனிதக் கழிவுகளும் அதனை அகற்றும் மனிதர்களும்
ARTICLE ON MANUAL SCAVENGERS IN TAMIL
- ர. கருணாநிதி, வழக்கறிஞர்
உயர்நீதிமன்றம், மதுரை
2004-ம் ஆண்டு அக்டோபர் மாதத்தின் 13-ம் நாளன்று இராமநாதபுரம் மாவட்டத்தில் உள்ள சேது என்பவரின் வீட்டில் அருந்ததியர் வகுப்பைச் சேர்ந்த வளையக்கா என்பவரின் 25 வயதான மகன் ஆறுமுகம் கழிவு நீர் தொட்டியில் மனிதக் கழிவுகளை சுத்தம் செய்வதற்காக உயிருடன் உளளே இறங்கியவர் விஷவாயு தாக்கி பிணமாக வெளியே வந்தார். ஆறுமுகத்தின் மரணம் ஏற்படும் போது அவரது மனைவி ஏழு மாத கர்பினியாக இருந்தார். ஆறுமுகம் இறந்து மூன்று மாதங்களுக்கு பின்பு காவ்யா அஞ்சலி என்ற பெண் குழந்தை பிறந்தது. தன்னை பெற்ற தந்தையை உயிரோடு காவ்யா அஞ்சலி பார்க்க முடியாமல் போனதற்கு நம்மை ஆளுகின்ற அரசும் ஒரு காரணம் என்பதை வேதனையுடன் பதிவு செய்ய வேண்டியுள்ளது. நம்மோடு வாழும் சக மனிதர்கள் தாங்கள் செய்யும் தொழிலாள் விஷவாயு தாக்கி இறந்துவி;ட்ட செய்தியை நாம் அடிக்கடி செய்தித்தாளில் படிக்கின்றோம். அவ்வாறு செய்திகளை படிக்கும் போது நமது குடும்பத்தில் ஏற்ப்பட்ட ஒரு உயிரிழப்பாக நாம் கருதினால் அந்த செய்தியை எளிதில் நம்மாள் கடந்துவி;ட முடியாது. ஏனென்னறால் காவ்யா அஞ்சலி போன்ற குழந்தை செல்வங்கள் அப்பாவின் அன்பினை, ஒரு தந்தையின் அரவணைப்பை பெற முடியாமல் போவதை நம்மாள் தாங்கிக் கொள்;வது மிகக் கடினமான செயல். 1993-ம் ஆண்டிலேயே மனிதக் கழிவுகளை மனிதர்களே அள்ளி சுத்தம் செய்யும் கொடுமைக்கு இந்திய அரசு சட்டமியற்றியும் அதன்பின்பு 2013-ல் கையாள் மலம் அள்ளும் தொழிலுக்கு தடை மற்றும் மறுவாழ்விற்கான சட்டத்தை இந்திய அரசு இயற்றிய பின்பும் காவ்யா அஞ்சலி போன்றோர் பெற்றெடுத்த தந்தையை பறிகொடுக்கும் சூழலில்தான்; இருக்கின்றோம். எல்லா கோள்களுக்கும் ராக்கெட் அனுப்பி ஆய்வு செய்யும் அதிசிய அறிவியலின் அபார வளர்ச்சி இந்தியாவில் இம்மாந்தர்களை காப்பதற்கு பயன்படுத்த பெரிய அளவில் உருவாக்கவும் இல்லை. உருவாக்கிய இயந்திரங்களை உருபடியாக அரசும் மற்றவர்களும் பயன்படுத்துவம் இல்லை. 2004-ல் இறந்த ஆறுமுகத்தின் குடும்பத்திற்கு பன்னிரண்டு ஆண்டு காலத்திற்கு பின்பு 2016-ல் பத்து இலட்சம் ரூபாய் இழப்பீடு கிடைத்ததை பற்றியும் இது தொடர்பான சட்டங்களையும், நீதிமன்றங்களின் உத்தரவுகளையும் இனி காhண்போம்.
சாதிய கட்டமைப்புடன் செயல்படும் நமது சமூகத்தில் தாழ்த்தப்பட்ட சமூகத்தில் பிறந்ததாலும், குடும்ப வறுமையாலும் மலம் அள்ளும் தொழிலை, சாக்கடைகளை சுத்தம் செய்யும் தொழிலை தங்களது வாழ்நாள் முழுவதும் செய்ய வேண்டிய அவல நிலைக்கு ஆறுமுகம் போன்றோர் தள்;ளப்படுகிறார்கள். துப்புரவு தொழில் என்பது ஒரு இழித் தொழிலாகவும், ஒரு குறிப்பிட்ட குலத்தொழிலாகவும் அதனை செய்பவர்கள் தீண்டத்தகாதவர்களாகவும், மரியாதை குறைந்தவர்களாகவும் நடத்தப்படுகிறார்கள். நீர் பயன்படுத்தாத கழிப்பிடங்களில் மனிதக் கழிவுகளை வெறும் கைகளாலும், துடைப்பதாலும் தகடுகள் கொண்டும் அகற்றி வாளிகளில் சேகரித்து அவற்றை சுமந்து சென்று இரவோடு இரவாக ஊருக்கு வெளியே கொட்டச்செய்யும் மனிதாபிமானமற்ற செயல் 69-ம் ஆண்டு சுதந்திர தினவிழாவைக் கொண்டாடும் நம் தேசத்தின் பல இடங்களில் நடைபெற்றுக் கொண்டுதான் இருக்கின்றது. அதிகாலை 4 மணியிலிருந்து மலங்களை அள்ளும் பெண்களையும், ஆண்களையும் ரயில்வே நிலையங்களில் நாம் காணலாம்.
1993-ம் ஆண்டு மத்திய அரசால் 'கழிவகற்றும் தொழிலாளருக்கான வேலை மற்றும் உயர் கழிப்பிடங்கள் கட்டுவதற்கான (தடை) சட்டம், 1993' கொண்டுவரப்பட்டது. அதனை தொடர்ந்து தூய்மைப் பணியாளர்களுக்கான தேசிய ஆணையச் சட்டமும் கொண்டுவரப்பட்டது. சபாய் கராம்சாரி எனப்படும் தூய்மைப் பணியாளர்களுக்கான தேசிய ஆணையத்தின் அறிக்கையில் 96 லட்சம் உலர் கழிப்பிடங்கள் உள்ளன என்றும், 5,77,228 பேர் இன்றும் கைகளால் கழிவுகளற்றும் பணியை செய்து வருவதாகவும் தெரிவிக்கிறது. அதே அறிக்கையில் இராணுவம் மற்றும் இரயில்வே ஆகிய அமைப்புகளில் மனிதக் கழிவுகளை அகற்ற மனிதர்களை பயன்படுத்துவதாக தெரிவிக்கிறது. தமிழ்நாட்டில் கழிவுநீர்த் தொட்டிகளில், மலக்கிடங்குகள் ஆகியவற்றை சுத்தம் செய்ய மனிதர்களை ஈடுபடுத்துவதை தடை செய்ய பொதுநலன் வழக்கில் சென்னை உயர்நீதிமன்றம் கடந்த 20.11.2008-ல் உத்தரவினை பிறப்பித்தது. ஆனால், சில தவிர்க்கமுடியாத சூழ்நிலையில் தகுந்த பாதுகாப்புடன் இதைச் செய்;யலாம் என தெரிவித்தது.
கையாள் மலம் அள்ளுவது இந்திய அரசியலமைப்பச் சட்டத்தின் அடிப்படை உரிமைகளின் ஷரத்துகள் 14, 17, 21 ஆகியவற்றை மீறுவதாக உள்ளதால் கழிவுகளை அகற்ற மனிதர்களை ஈடுபடுத்தும் செயலை ஒரு முடிவுக்கு கொண்டுவரவும், இத்தொழில் செய்வோருக்கு மறுவாழ்வு நல்கிடவும் டிசம்பர் மாதம் 2003-ல் சபாய் கரம்சாய் அந்தோலன் உள்ளிட்ட அமைப்புகள் உச்சநீதிமன்றத்தில் பொதுநலன் வழக்கு தொடர்ந்தார்கள். உச்சநீதிமன்றத்தின் அடுத்தடுத்த உத்தரவுகளால் 2013-ல் கையாள் மலம் அள்ளும் தொழிலுக்கு தடை அவர்களின் மறுவாழ்விற்கான சட்டத்தை இந்திய அரசு இயற்றியது. கைகளால் மலம் அள்ளும் முறையை ரத்து செய்யவும், அவர்களின் குடும்பங்களுக்கு மறுவாழ்வு அளிக்கவும் இச்சட்டம் அமல்படுத்தப்பட்டது. இந்த சட்டத்தை அமல்படுத்திய ஓராண்டிற்குள் எந்தவொரு மனிதரையும் கழிவுநீர் குழாய், கழிவுநீர்த் தொட்டி ஆகியவற்றை சுத்தம் செய்யும் ஆபத்தான வேலைகளில் நேரடியாகவோ, மறைமுகமாகவோ ஈடுபடுத்தக்கூடாது. தனி நபரோ, அரசு அதிகாரியோ அல்லது நிறுவனமோ கூட இதனைச் செய்யக் கூடாது என்று இச்சட்டத்தின் பிரிவுகள் தெளிவாக தெரிவிக்கின்றது. மனிதக்கழிவுகளை அகற்றும் தொழில்களில் மனிதரை ஈடுபடுத்தினால் சிறை தண்டணையாக அதிகபட்சம் ஐந்தாண்டுகள் வரை சிறை தண்டணை மற்றும் 5 லட்சம் வரை அபராதம் விதிக்கலாம் என சட்டம் கூறுகின்றது. ஆனால் குற்றவியல் நடைமுறை சட்டத்தின் பிரிவு 174-ன் கீழ் சந்தேக மரணத்தின் கீழ் பதிவுசெய்யப்படும் வழக்கு பத்து வருடங்களானாலும் அப்படியேதான் இருக்கும். காவல்துறையோ இறப்பிற்கு காரணமான சம்பந்தப்பட்ட நிறுவனத்தையோ, அரசு அதிகாரிகளையோ அல்லது தனிநபரையோ தண்டிக்க எந்த நடவடிக்கையும் எடுக்காது. இச்சட்டத்தின் கீழ்; இதுவரை ஒரு நபர் கூட தண்டிக்கப்படவில்லை.
2013-ம் ஆண்டின் சட்டத்தை கருத்தில் கொண்டு உச்சநீதிமன்றம் பல்வேறு கட்டளைகளை அரசுக்கு 27.03.2014 பிறப்பித்தது. நெருக்கடியான சூழ்நிலையில்கூட தகுந்த பாதுகாப்பு உபகரணங்கள் இல்லாமல் கழிவுநீர்த் தொட்டியில் இறங்கி சுத்தம் செய்யக்கூடாது. இறப்புகள் ஏற்படும் போது நஷ்ட ஈடாக அரசு பத்து இலட்சம் ரூபாய் தர வேண்டும். மேலும் இத்தொழில் ஈடுபடுவோரின் குழந்தைகளுக்கு கல்வி ஊக்கத்தொகையை வழங்க வேண்டும், மறுவாழ்விற்காக கடன் உதவித்தொகைகளை வழங்க வேண்டும் என்றும், குடியிருப்பதற்கு வீடுகளை கட்டி தர வேண்டும் என்றும் மேலும் கழிவுகளற்றும் தொழிலில் இருந்து விடுபட்;டவர்கள் மான்புடன கௌரவமாக வாழ்வதற்கும் அவர்கள் விரும்பும் பிழைப்பை தேடிக்கொள்ளவும் அரசு உதவ வேண்டும் என உச்சநீதிமன்ற தீர்ப்புக் கூறுகிறது. உச்சநீதிமன்றத்தின் தீர்ப்பில் மிக முக்கிய அம்சமாக 1993 முதல் துப்புரவு தொழில் செய்யும் போது மனிதக் கழிவு கிடங்கில் மற்றும் கழிவு நீர்த் தொட்டியில் உயிரிழந்த குடும்பங்களை கணக்கெடுத்து அவர்களின் குடும்பத்திற்கு தலா பத்து இலட்சம் இழப்பீடு வழங்க வேண்டும் என்றுள்ளது.
மேற்படி உச்சநீதிமன்ற தீர்ப்பின்படி இறந்து போனவர்களை அடையாளம் கண்டு அவர்களுக்கரிய நிவாரணத்தை அரசு கொடுக்கவில்லை. அதற்கும் ஒரு பொதுநலன் வழக்கு சென்னை உயர்நீதிமன்றத்தில் பதிவு செய்ய வேண்டிய நிலை ஏற்ப்பட்டது. கழிவுநீர் தொட்டியில் பணியாற்றிய போது இறந்து போன ஆறுமுகத்தின் தாயார் வளையக்கா தனக்கும், காவ்யா அஞ்சலிக்கும் உச்சநீதிமன்ற தீர்ப்பின்படி பத்து இலட்சம் இழப்பீடு கோரி உயர்நீதிமன்ற மதுரை கிளையில் 2015-ம் ஆண்டு ஏப்ரல் மாதம் வழக்கு தொடர்ந்தார். இழப்பீட்டு தொகை வழங்குமாறு உயர்நீதிமன்றம் கூறியது. அதனை வழங்காமல், இறந்து போன நபர் தனியார் இடத்தில் பணிபுரிந்;ததால் பத்து இலட்சம் இழப்பீடு தரமுடியாது என உச்சநீதிமன்றத்திற்கு விளக்கம் கேட்டு புதிய மனுவை உச்சநீதிமன்றத்திற்கு அரசு கொண்டு சென்றது. ஆனால் உச்சநீதிமன்றம் அரசின் மனுவை கடந்த 2016- மே மாதம் தள்ளுபடி செய்து கழிவுகளை அகற்றும் இடமானது அரசு சார்ந்த அமைப்போ தனியார் இடமோ அதனை கருத்தில் கொள்ளாமல் இறந்தவரின் குடும்பத்திற்கு பத்து இலட்சம் இழப்பீடு தரவேண்டும் என உறுதியாக தீர்ப்பு வழங்கியது. அரசே முன்வந்து செய்ய வேண்டிய பணிகளை உச்சநீதிமன்றம் சொன்னால்தான் செய்வோம் என்று மக்களின் நலனுக்காக செயல்படும் அரசு சொல்கிறது. வேதனையான விஷயம் என்னவென்றால் உச்சநீதிமன்றத்தில் வழக்கு நடத்துவதற்காக பல இலட்சங்களை செலவிடும் அரசு இறந்துபோனவர்களின் குடும்பத்திற்கு நஷ்ட ஈட்டு தொகை வழங்கும் போது மட்டும் இலட்சங்களை கணக்கிடுவதுதான் ! நீதிமன்ற அவமதிப்பு வழக்கு உள்ளி;ட்டவற்றை தமிழக அரசுக்கு எதிராக தொடர்ந்து பல சட்ட போராட்டங்களுக்கு பிறகுதான் 2016-ஆகஸ்ட் மாதம்; முதல் வாரத்தில் வளையக்கா பத்து இலட்சம் இழப்பீட்டு தொகையை தமிழக அரசிடம் இருந்து பெற்றார்.
இந்திய அரசியலமைப்புச் சட்டத்தின் ஷரத்து 17-ல் தீண்டாமை முற்றிலும் ஒழிக்கப்பட்டுவிட்டதாக அடிப்படை உரிமை பகுதியில் சொல்லப்பட்டுள்ளது. அதே போன்று அடிப்படை உரிமைகளில் ஒன்றான ஷரத்து 23-ல் மனிதர்களை கடத்துதல் மற்றும் அவர்கள் மீது வலுக்கட்டாயமாக எந்த தொழிலையும் திணித்தல் என்பது தடை செய்யப்பட்டுள்ளது. இது போன்று அரசின் வழிகாட்டும் நெறிமுறையின் கீழ் ஷரத்து 43-ல் குடிமக்கள் அனைவரின் உடல்நலனையும், மான்பையும் பேணிக்காப்பது அரசின் கடமை என்றும், ஷரத்து 46-ல் சமூகத்தில் நலிவுற்றோரில் குறிப்பாக தாழ்த்தப்பட்டோர் மற்றும் பழங்குடியினரின் கல்வி மற்றும் பொருளாதார வளர்ச்சிளை அரசு மேம்படுத்த வேண்டுமென அரசியலமைப்புச் சட்டம் வலியுறுத்துகிறது. இந்திய அரசியலமைப்பை உருவாக்கிய அம்பேத்கர், தான் வாழ்ந்த காலத்திலேயே மனிதக் கழிவை மனிதர்; சுமக்கும் துப்புரவு பணியை ஒழித்துவிட வேணடும் என நினைத்தார். ஆனால் அவரின் கனவு நிறைவேறவில்லை. தற்போது துப்புரவு பணியாளர்கள் வளர்ச்சிப் பாதையில் இருந்து முழவதுமாக விலக்கப்பட்டு வளர்ச்சிக்கான அடையாளம் ஏதுமின்றி இருப்பது துரதிஷ்டவசமானது. ஆகவே மத்திய அரசும் , மாநில அரசுகளும் தங்களது கடமைகளை உணர்ந்து 2013-ல் கையாள் மலம் அள்ளும் தொழிலுக்கு தடை மறுவாழ்விற்கான சட்டத்தை சிறப்பாக கவனத்துடன் செயல்படுத்தியும், சபாய் கரம்சாரி வழக்கில் கடந்த 2014-ல் உச்சநீதிமன்ற உத்தரவுகளை செயல்படுத்தி மனிதாபிமானமற்ற கைகளால் கழிவகற்றும் தொழிலை ஒழிக்கவும் அவர்களின் மறுவாழ்விற்கு ஏற்பாடும் செய்ய அரசு முன்வர வேண்டும். மனிதக்கழிவுகளை அகற்றுவதற்காக பாதாள சாக்கடையிலோ அல்லது மலக்கிடங்கிலோ பணியாற்றுவர்களை அடையாளம் கண்டு அவர்களின் மறுவாழ்விற்கும், வாழ்வாதராத்திறகும் அரசு வழிவகையை தீவிரமாக செய்ய வேண்டும். குறிப்பாக அவர்களுக்கு தரமான மருத்துவ உதவிகளை அரசு வழங்கவேண்டும்.
ARTICLE ON MANUAL SCAVENGERS IN TAMIL
- ர. கருணாநிதி, வழக்கறிஞர்
உயர்நீதிமன்றம், மதுரை
2004-ம் ஆண்டு அக்டோபர் மாதத்தின் 13-ம் நாளன்று இராமநாதபுரம் மாவட்டத்தில் உள்ள சேது என்பவரின் வீட்டில் அருந்ததியர் வகுப்பைச் சேர்ந்த வளையக்கா என்பவரின் 25 வயதான மகன் ஆறுமுகம் கழிவு நீர் தொட்டியில் மனிதக் கழிவுகளை சுத்தம் செய்வதற்காக உயிருடன் உளளே இறங்கியவர் விஷவாயு தாக்கி பிணமாக வெளியே வந்தார். ஆறுமுகத்தின் மரணம் ஏற்படும் போது அவரது மனைவி ஏழு மாத கர்பினியாக இருந்தார். ஆறுமுகம் இறந்து மூன்று மாதங்களுக்கு பின்பு காவ்யா அஞ்சலி என்ற பெண் குழந்தை பிறந்தது. தன்னை பெற்ற தந்தையை உயிரோடு காவ்யா அஞ்சலி பார்க்க முடியாமல் போனதற்கு நம்மை ஆளுகின்ற அரசும் ஒரு காரணம் என்பதை வேதனையுடன் பதிவு செய்ய வேண்டியுள்ளது. நம்மோடு வாழும் சக மனிதர்கள் தாங்கள் செய்யும் தொழிலாள் விஷவாயு தாக்கி இறந்துவி;ட்ட செய்தியை நாம் அடிக்கடி செய்தித்தாளில் படிக்கின்றோம். அவ்வாறு செய்திகளை படிக்கும் போது நமது குடும்பத்தில் ஏற்ப்பட்ட ஒரு உயிரிழப்பாக நாம் கருதினால் அந்த செய்தியை எளிதில் நம்மாள் கடந்துவி;ட முடியாது. ஏனென்னறால் காவ்யா அஞ்சலி போன்ற குழந்தை செல்வங்கள் அப்பாவின் அன்பினை, ஒரு தந்தையின் அரவணைப்பை பெற முடியாமல் போவதை நம்மாள் தாங்கிக் கொள்;வது மிகக் கடினமான செயல். 1993-ம் ஆண்டிலேயே மனிதக் கழிவுகளை மனிதர்களே அள்ளி சுத்தம் செய்யும் கொடுமைக்கு இந்திய அரசு சட்டமியற்றியும் அதன்பின்பு 2013-ல் கையாள் மலம் அள்ளும் தொழிலுக்கு தடை மற்றும் மறுவாழ்விற்கான சட்டத்தை இந்திய அரசு இயற்றிய பின்பும் காவ்யா அஞ்சலி போன்றோர் பெற்றெடுத்த தந்தையை பறிகொடுக்கும் சூழலில்தான்; இருக்கின்றோம். எல்லா கோள்களுக்கும் ராக்கெட் அனுப்பி ஆய்வு செய்யும் அதிசிய அறிவியலின் அபார வளர்ச்சி இந்தியாவில் இம்மாந்தர்களை காப்பதற்கு பயன்படுத்த பெரிய அளவில் உருவாக்கவும் இல்லை. உருவாக்கிய இயந்திரங்களை உருபடியாக அரசும் மற்றவர்களும் பயன்படுத்துவம் இல்லை. 2004-ல் இறந்த ஆறுமுகத்தின் குடும்பத்திற்கு பன்னிரண்டு ஆண்டு காலத்திற்கு பின்பு 2016-ல் பத்து இலட்சம் ரூபாய் இழப்பீடு கிடைத்ததை பற்றியும் இது தொடர்பான சட்டங்களையும், நீதிமன்றங்களின் உத்தரவுகளையும் இனி காhண்போம்.
சாதிய கட்டமைப்புடன் செயல்படும் நமது சமூகத்தில் தாழ்த்தப்பட்ட சமூகத்தில் பிறந்ததாலும், குடும்ப வறுமையாலும் மலம் அள்ளும் தொழிலை, சாக்கடைகளை சுத்தம் செய்யும் தொழிலை தங்களது வாழ்நாள் முழுவதும் செய்ய வேண்டிய அவல நிலைக்கு ஆறுமுகம் போன்றோர் தள்;ளப்படுகிறார்கள். துப்புரவு தொழில் என்பது ஒரு இழித் தொழிலாகவும், ஒரு குறிப்பிட்ட குலத்தொழிலாகவும் அதனை செய்பவர்கள் தீண்டத்தகாதவர்களாகவும், மரியாதை குறைந்தவர்களாகவும் நடத்தப்படுகிறார்கள். நீர் பயன்படுத்தாத கழிப்பிடங்களில் மனிதக் கழிவுகளை வெறும் கைகளாலும், துடைப்பதாலும் தகடுகள் கொண்டும் அகற்றி வாளிகளில் சேகரித்து அவற்றை சுமந்து சென்று இரவோடு இரவாக ஊருக்கு வெளியே கொட்டச்செய்யும் மனிதாபிமானமற்ற செயல் 69-ம் ஆண்டு சுதந்திர தினவிழாவைக் கொண்டாடும் நம் தேசத்தின் பல இடங்களில் நடைபெற்றுக் கொண்டுதான் இருக்கின்றது. அதிகாலை 4 மணியிலிருந்து மலங்களை அள்ளும் பெண்களையும், ஆண்களையும் ரயில்வே நிலையங்களில் நாம் காணலாம்.
1993-ம் ஆண்டு மத்திய அரசால் 'கழிவகற்றும் தொழிலாளருக்கான வேலை மற்றும் உயர் கழிப்பிடங்கள் கட்டுவதற்கான (தடை) சட்டம், 1993' கொண்டுவரப்பட்டது. அதனை தொடர்ந்து தூய்மைப் பணியாளர்களுக்கான தேசிய ஆணையச் சட்டமும் கொண்டுவரப்பட்டது. சபாய் கராம்சாரி எனப்படும் தூய்மைப் பணியாளர்களுக்கான தேசிய ஆணையத்தின் அறிக்கையில் 96 லட்சம் உலர் கழிப்பிடங்கள் உள்ளன என்றும், 5,77,228 பேர் இன்றும் கைகளால் கழிவுகளற்றும் பணியை செய்து வருவதாகவும் தெரிவிக்கிறது. அதே அறிக்கையில் இராணுவம் மற்றும் இரயில்வே ஆகிய அமைப்புகளில் மனிதக் கழிவுகளை அகற்ற மனிதர்களை பயன்படுத்துவதாக தெரிவிக்கிறது. தமிழ்நாட்டில் கழிவுநீர்த் தொட்டிகளில், மலக்கிடங்குகள் ஆகியவற்றை சுத்தம் செய்ய மனிதர்களை ஈடுபடுத்துவதை தடை செய்ய பொதுநலன் வழக்கில் சென்னை உயர்நீதிமன்றம் கடந்த 20.11.2008-ல் உத்தரவினை பிறப்பித்தது. ஆனால், சில தவிர்க்கமுடியாத சூழ்நிலையில் தகுந்த பாதுகாப்புடன் இதைச் செய்;யலாம் என தெரிவித்தது.
கையாள் மலம் அள்ளுவது இந்திய அரசியலமைப்பச் சட்டத்தின் அடிப்படை உரிமைகளின் ஷரத்துகள் 14, 17, 21 ஆகியவற்றை மீறுவதாக உள்ளதால் கழிவுகளை அகற்ற மனிதர்களை ஈடுபடுத்தும் செயலை ஒரு முடிவுக்கு கொண்டுவரவும், இத்தொழில் செய்வோருக்கு மறுவாழ்வு நல்கிடவும் டிசம்பர் மாதம் 2003-ல் சபாய் கரம்சாய் அந்தோலன் உள்ளிட்ட அமைப்புகள் உச்சநீதிமன்றத்தில் பொதுநலன் வழக்கு தொடர்ந்தார்கள். உச்சநீதிமன்றத்தின் அடுத்தடுத்த உத்தரவுகளால் 2013-ல் கையாள் மலம் அள்ளும் தொழிலுக்கு தடை அவர்களின் மறுவாழ்விற்கான சட்டத்தை இந்திய அரசு இயற்றியது. கைகளால் மலம் அள்ளும் முறையை ரத்து செய்யவும், அவர்களின் குடும்பங்களுக்கு மறுவாழ்வு அளிக்கவும் இச்சட்டம் அமல்படுத்தப்பட்டது. இந்த சட்டத்தை அமல்படுத்திய ஓராண்டிற்குள் எந்தவொரு மனிதரையும் கழிவுநீர் குழாய், கழிவுநீர்த் தொட்டி ஆகியவற்றை சுத்தம் செய்யும் ஆபத்தான வேலைகளில் நேரடியாகவோ, மறைமுகமாகவோ ஈடுபடுத்தக்கூடாது. தனி நபரோ, அரசு அதிகாரியோ அல்லது நிறுவனமோ கூட இதனைச் செய்யக் கூடாது என்று இச்சட்டத்தின் பிரிவுகள் தெளிவாக தெரிவிக்கின்றது. மனிதக்கழிவுகளை அகற்றும் தொழில்களில் மனிதரை ஈடுபடுத்தினால் சிறை தண்டணையாக அதிகபட்சம் ஐந்தாண்டுகள் வரை சிறை தண்டணை மற்றும் 5 லட்சம் வரை அபராதம் விதிக்கலாம் என சட்டம் கூறுகின்றது. ஆனால் குற்றவியல் நடைமுறை சட்டத்தின் பிரிவு 174-ன் கீழ் சந்தேக மரணத்தின் கீழ் பதிவுசெய்யப்படும் வழக்கு பத்து வருடங்களானாலும் அப்படியேதான் இருக்கும். காவல்துறையோ இறப்பிற்கு காரணமான சம்பந்தப்பட்ட நிறுவனத்தையோ, அரசு அதிகாரிகளையோ அல்லது தனிநபரையோ தண்டிக்க எந்த நடவடிக்கையும் எடுக்காது. இச்சட்டத்தின் கீழ்; இதுவரை ஒரு நபர் கூட தண்டிக்கப்படவில்லை.
2013-ம் ஆண்டின் சட்டத்தை கருத்தில் கொண்டு உச்சநீதிமன்றம் பல்வேறு கட்டளைகளை அரசுக்கு 27.03.2014 பிறப்பித்தது. நெருக்கடியான சூழ்நிலையில்கூட தகுந்த பாதுகாப்பு உபகரணங்கள் இல்லாமல் கழிவுநீர்த் தொட்டியில் இறங்கி சுத்தம் செய்யக்கூடாது. இறப்புகள் ஏற்படும் போது நஷ்ட ஈடாக அரசு பத்து இலட்சம் ரூபாய் தர வேண்டும். மேலும் இத்தொழில் ஈடுபடுவோரின் குழந்தைகளுக்கு கல்வி ஊக்கத்தொகையை வழங்க வேண்டும், மறுவாழ்விற்காக கடன் உதவித்தொகைகளை வழங்க வேண்டும் என்றும், குடியிருப்பதற்கு வீடுகளை கட்டி தர வேண்டும் என்றும் மேலும் கழிவுகளற்றும் தொழிலில் இருந்து விடுபட்;டவர்கள் மான்புடன கௌரவமாக வாழ்வதற்கும் அவர்கள் விரும்பும் பிழைப்பை தேடிக்கொள்ளவும் அரசு உதவ வேண்டும் என உச்சநீதிமன்ற தீர்ப்புக் கூறுகிறது. உச்சநீதிமன்றத்தின் தீர்ப்பில் மிக முக்கிய அம்சமாக 1993 முதல் துப்புரவு தொழில் செய்யும் போது மனிதக் கழிவு கிடங்கில் மற்றும் கழிவு நீர்த் தொட்டியில் உயிரிழந்த குடும்பங்களை கணக்கெடுத்து அவர்களின் குடும்பத்திற்கு தலா பத்து இலட்சம் இழப்பீடு வழங்க வேண்டும் என்றுள்ளது.
மேற்படி உச்சநீதிமன்ற தீர்ப்பின்படி இறந்து போனவர்களை அடையாளம் கண்டு அவர்களுக்கரிய நிவாரணத்தை அரசு கொடுக்கவில்லை. அதற்கும் ஒரு பொதுநலன் வழக்கு சென்னை உயர்நீதிமன்றத்தில் பதிவு செய்ய வேண்டிய நிலை ஏற்ப்பட்டது. கழிவுநீர் தொட்டியில் பணியாற்றிய போது இறந்து போன ஆறுமுகத்தின் தாயார் வளையக்கா தனக்கும், காவ்யா அஞ்சலிக்கும் உச்சநீதிமன்ற தீர்ப்பின்படி பத்து இலட்சம் இழப்பீடு கோரி உயர்நீதிமன்ற மதுரை கிளையில் 2015-ம் ஆண்டு ஏப்ரல் மாதம் வழக்கு தொடர்ந்தார். இழப்பீட்டு தொகை வழங்குமாறு உயர்நீதிமன்றம் கூறியது. அதனை வழங்காமல், இறந்து போன நபர் தனியார் இடத்தில் பணிபுரிந்;ததால் பத்து இலட்சம் இழப்பீடு தரமுடியாது என உச்சநீதிமன்றத்திற்கு விளக்கம் கேட்டு புதிய மனுவை உச்சநீதிமன்றத்திற்கு அரசு கொண்டு சென்றது. ஆனால் உச்சநீதிமன்றம் அரசின் மனுவை கடந்த 2016- மே மாதம் தள்ளுபடி செய்து கழிவுகளை அகற்றும் இடமானது அரசு சார்ந்த அமைப்போ தனியார் இடமோ அதனை கருத்தில் கொள்ளாமல் இறந்தவரின் குடும்பத்திற்கு பத்து இலட்சம் இழப்பீடு தரவேண்டும் என உறுதியாக தீர்ப்பு வழங்கியது. அரசே முன்வந்து செய்ய வேண்டிய பணிகளை உச்சநீதிமன்றம் சொன்னால்தான் செய்வோம் என்று மக்களின் நலனுக்காக செயல்படும் அரசு சொல்கிறது. வேதனையான விஷயம் என்னவென்றால் உச்சநீதிமன்றத்தில் வழக்கு நடத்துவதற்காக பல இலட்சங்களை செலவிடும் அரசு இறந்துபோனவர்களின் குடும்பத்திற்கு நஷ்ட ஈட்டு தொகை வழங்கும் போது மட்டும் இலட்சங்களை கணக்கிடுவதுதான் ! நீதிமன்ற அவமதிப்பு வழக்கு உள்ளி;ட்டவற்றை தமிழக அரசுக்கு எதிராக தொடர்ந்து பல சட்ட போராட்டங்களுக்கு பிறகுதான் 2016-ஆகஸ்ட் மாதம்; முதல் வாரத்தில் வளையக்கா பத்து இலட்சம் இழப்பீட்டு தொகையை தமிழக அரசிடம் இருந்து பெற்றார்.
இந்திய அரசியலமைப்புச் சட்டத்தின் ஷரத்து 17-ல் தீண்டாமை முற்றிலும் ஒழிக்கப்பட்டுவிட்டதாக அடிப்படை உரிமை பகுதியில் சொல்லப்பட்டுள்ளது. அதே போன்று அடிப்படை உரிமைகளில் ஒன்றான ஷரத்து 23-ல் மனிதர்களை கடத்துதல் மற்றும் அவர்கள் மீது வலுக்கட்டாயமாக எந்த தொழிலையும் திணித்தல் என்பது தடை செய்யப்பட்டுள்ளது. இது போன்று அரசின் வழிகாட்டும் நெறிமுறையின் கீழ் ஷரத்து 43-ல் குடிமக்கள் அனைவரின் உடல்நலனையும், மான்பையும் பேணிக்காப்பது அரசின் கடமை என்றும், ஷரத்து 46-ல் சமூகத்தில் நலிவுற்றோரில் குறிப்பாக தாழ்த்தப்பட்டோர் மற்றும் பழங்குடியினரின் கல்வி மற்றும் பொருளாதார வளர்ச்சிளை அரசு மேம்படுத்த வேண்டுமென அரசியலமைப்புச் சட்டம் வலியுறுத்துகிறது. இந்திய அரசியலமைப்பை உருவாக்கிய அம்பேத்கர், தான் வாழ்ந்த காலத்திலேயே மனிதக் கழிவை மனிதர்; சுமக்கும் துப்புரவு பணியை ஒழித்துவிட வேணடும் என நினைத்தார். ஆனால் அவரின் கனவு நிறைவேறவில்லை. தற்போது துப்புரவு பணியாளர்கள் வளர்ச்சிப் பாதையில் இருந்து முழவதுமாக விலக்கப்பட்டு வளர்ச்சிக்கான அடையாளம் ஏதுமின்றி இருப்பது துரதிஷ்டவசமானது. ஆகவே மத்திய அரசும் , மாநில அரசுகளும் தங்களது கடமைகளை உணர்ந்து 2013-ல் கையாள் மலம் அள்ளும் தொழிலுக்கு தடை மறுவாழ்விற்கான சட்டத்தை சிறப்பாக கவனத்துடன் செயல்படுத்தியும், சபாய் கரம்சாரி வழக்கில் கடந்த 2014-ல் உச்சநீதிமன்ற உத்தரவுகளை செயல்படுத்தி மனிதாபிமானமற்ற கைகளால் கழிவகற்றும் தொழிலை ஒழிக்கவும் அவர்களின் மறுவாழ்விற்கு ஏற்பாடும் செய்ய அரசு முன்வர வேண்டும். மனிதக்கழிவுகளை அகற்றுவதற்காக பாதாள சாக்கடையிலோ அல்லது மலக்கிடங்கிலோ பணியாற்றுவர்களை அடையாளம் கண்டு அவர்களின் மறுவாழ்விற்கும், வாழ்வாதராத்திறகும் அரசு வழிவகையை தீவிரமாக செய்ய வேண்டும். குறிப்பாக அவர்களுக்கு தரமான மருத்துவ உதவிகளை அரசு வழங்கவேண்டும்.
Comments
Post a Comment